Przeprowadzono analizę post-hoc badania VADT danych 1 791 pacjentów w wieku 60.5 lat ± 9 z niekontrolowaną glikemią (HbA1c 9.4 ± 2.0%) i cukrzycą typu 2 trwającą 11.5 ± 7.5 lat z lub bez choroby sercowo-naczyniowej i dodatkowymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego. Uczestnicy byli przydzieleni losowo do grupy intensywnej (HbA1c <7.0%) lub standardowej (HbA1c <8.5%) kontroli glikemii. Wskaźnik incydentów hipoglikemii ciężkich w grupie pacjentów leczonych intensywnie wynosiła 10.3 na 100 pacjento/lat w porównaniu z 3.7 na 100 pacjento/lat w grupie pacjentów leczonych standardowo (P < 0.001). W analizie dotyczącej wielu zmiennych wyjściowe stosowanie insuliny (P = 0.02), proteinuria (P = 0.009) i neuropatia autonomiczna (P = 0.01) były niezależnymi czynnikami ciężkiej hipoglikemii, a wyższe BMI wpływało ochronnie (P = 0.017). Epizody ciężkiej hipoglikemii odnotowane w ostatnich 3 miesiącach badania było związane ze wzrostem zdarzeń sercowo-naczyniowych (P = 0.032), zgonami sercowo-naczyniowymi (P = 0.012) i zgonami całkowitymi (P = 0.024). Jednkaże, w grupie leczonej standardowo występowało relatywnie większe ryzyko zgonów całkowitych w porównaniu z grupą intensywną (P = 0.019). Związek pomiędzy incydentami hipoglikemii ciężkiej i zdarzeniami sercowo-naczyniowymi wzrastały znamiennie jako całkowity wzrost ryzyka sercowo-naczyniowego (P = 0.012).
Ciężkie hipoglikemie były związane ze wzrostem ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz całkowiych i sercowo-naczyniowych zgonów niezależnie od grupy terapii intensywnej czy standardowej.
