W Konsensusie ADA/EASD 2018 dokonano podziału pacjentów na:
|z chorobą sercowo-naczyniową lub przewlekłą chorobą nerek:
- wówczas zastosowanie inhibitorów SGLT-2 lub agonistów GLP-1 z udowodnionymi korzyściami w badaniach klinicznych jest preferowane jako leczenie dodane do metforminy, jeżeli z kolei dominuje niewydolność serca lub przewlekła choroba nerek –wówczas pewne inhibitory SGLT-2 są preferowane po metforminie
|bez choroby sercowo-naczyniowej lub przewlekłej choroby nerek:
- jeżeli istotna jest potrzeba zminimalizowania hipoglikemii, inhibitory DPP-4, agoniści GLP-1, inhibitory SGLT-2 lub TZD są preferowane jako leczenie dodane do metforminy
- jeżeli istotna jest potrzeba zminimalizowania przyrostu masy ciała- agoniści GLP-1 z dobrą skutecznością redukcji masy ciała lub inhibitory SGLT-2 są preferowane jako leczenie dodane do metforminy, a inhibitory DPP-4 są kolejną opcją terapeutyczną
- jeżeli koszty terapii są główną przeszkodą, pochodne sulfonylomocznika lub TZD są rekomendowane po metforminie
Czy Zalecenia PTD na 2019 rok mają wzorować się na Konsensusie ADA/EASD 2018 w sytuacji braku refundacji powyższych rekomendowanych w szczególnych grupach pacjentów klas terapeutycznych?
Czy agoniści GLP-1 mają być zalecane pacjentom z chorobą sercowo-naczyniową lub jako leczenie przed wdrożeniem insulinoterapii pomimo bardzo wysokich kosztów terapii?
Czy inhibitory SGLT-2 mają być inicjowane u pacjentów z niewydolnością serca i przewlekłą chorobą nerek (z eGFR < 60 ml/min/.1.72m2) pomimo przeciwwskazań w Charakterystykach Produktów Leczniczych preparatów z tej klasy leków?
Zgodnie z Konsensusem ważne jest unikanie hipoglikemii i przyrostu masy ciała – u jakich pacjentów powinniśmy stosować inhibitory DPP-4, a u jakich pochodne sulfonylomocznika, biorąc pod uwagę niższe koszty terapii?
Zapraszamy do dyskusji na profil ITM na FB lub na Twitterze 😊
